Wereldvrede, hoe mooi zou het zijn?
Ruim tien jaar geleden las ik een artikel over Tibetaanse monniken, die hele dagen aan het mediteren waren voor de wereldvrede. Het trof mij omdat juist Tibet al meer dan een halve eeuw zo zwaar te lijden heeft onder een Chinese invasie en repressie. In 1959 leidde dit tot de vlucht van de Dalai Lama die sindsdien in ballingschap leeft in India. Maar de onderdrukking duurt voort waarbij China probeert de Tibetaanse identiteit te vernietigen. Ook veel boeddhistische kloosters zijn weg, maar gelukkig is er nog een aantal over. En in één van die kloosters mediteerden de monniken uitsluitend voor de wereldvrede. Misschien doen ze het nog wel. Ik sprak destijds met iemand over dat artikel en die merkte vrij cynisch op: ‘Nou, dat heeft dan bar weinig geholpen, al dat gemediteer, want er is bepaald geen wereldvrede.’ Ik dacht er even over na en zei toen: ‘Je weet niet of het geholpen heeft, want je weet niet hoe de toestand van de wereld zou zijn als die monniken dit níet gedaan hadden. Misschien was er dan nog veel meer oorlog’. Hij keek mij aan alsof ik een naïeve wereldvreemde idealist was.
Vorige week dacht ik weer aan die monniken. Iemand noemde de oorlog in Oekraïne en de anderen zeiden: ‘Je zou zo graag wat willen doen, maar wat kun je doen?’ Het artikel van destijds schoot me te binnen: ‘Mediteren voor de vrede, met zijn allen, misschien?’
