De man (en de hond) en het hout

In Zweden hebben we een huis. Met een grote tuin. En een stukje bos. Maar daar kwam ik pas vorig jaar achter. Ik dacht dat onze grond bij de bomenrand stopte maar dat bleek een meter of dertig verderop te zijn. Leuk, een bos! Ook een niet erg gecultiveerd bos bleek. Overal lagen omgewaaide bomen, de meeste nog van de orkanen van 2005 en 2013. Omdat we twee houtkachels hebben en deze het liefst hoog opstoken was dit bos een groot cadeau.

De eerste keer dat we op vakantie in Zweden een huisje met houtkachel hadden gehuurd hebben we ons rot gezocht naar hout. Behalve een enkele benzinepomp met drie blokken in een netje konden we niets vinden. Navraag in winkels leverde ook niets op. Men keek ons nogal onthutst aan. Hout kopen? Geen idee. Uiteindelijk kwamen we via via in een soort Neo-nazikroeg waar iemand was die ons uit zijn privé voorraad wel een kofferbak vol hout wilde verkopen. Toen we iets gesettleder waren bleek dat elke Zweed of een eigen bos heeft, of iemand met een bos kent. De afgelopen jaren kochten we ons hout op deze manier; via-via of een netje in de supermarkt. Duur en het bleef iets onbevredigends hebben. Niet des-Zweeds zeg maar.

Twee jaar geleden heb ik nog een boom cadeau gekregen van een buurman-boer. Deze boom was over ‘ons’ weggetje gevallen. Ik vroeg of hij die boom wilde weghalen, maar dat ik dat ook wel wilde doen als ik het hout mocht hebben. Hij was niet erg enthousiast over het idee de boom zelf weg te halen maar des te happiger op mijn voorstel. Ik begreep later ook wel waarom. Ik had gedacht dat in een middagje wel klaar te spelen. Dat werd en week. Maar met m’n Lidl kettingzaag, een mooie bijl en een enthousiaste hond is het gelukt. Eerst de boom echt omzagen, dan in draagbare stammen zagen, deze naar de schuur versjouwen, ze daar in kleinere stukken zagen en deze kloven in brandhoutblokken, die opstappelen om te drogen, dat nog eens omzetten en een jaar later heb je brandhout. Mooi werk! En we hadden voor een winter hout.

En nu dus ons eigen bos. Inmiddels liggen daar een den van 20 meter en twee loofbomen van 15 meter te wachten op mijn kettingzaag. Een mooi karweitje. En het oude gezegde dat je drie keer warm wordt van brandhout (eerst het zagen, dan het hakken en dan het branden) klopt wel. Hoewel ik geloof dat ik van elk blokje minstens vijf keer warm ben geworden; het sjouwen van boomstammen wordt blijkbaar zwaar onderschat.

Het boek ‘de man en het hout’ heb ik natuurlijk ook gelezen. Dat al die Hollanders dit boek gekocht hebben snap ik ook wel. Het zal niet door de schrijfstijl, de opbouw, de literaire kwaliteiten en de spanning zijn geweest. Het zit op een niveautje of drie daaronder. Het geeft het oer-testosteron gevoel van hout, kettingzagen, bijlen, hakken, kloven en fikkie stoken. Om met Maarten het Hart te spreken: ‘koop dat boek’. Maar nog liever, koop een bos. Nog stukken leuker dan het boek.