Er was eens een koning

De Noorse koning heeft een bijbaan: opa des vaderlands. Of therapeut des vaderlands. Een ernstig getraumatiseerd meisje had de koning een brief geschreven waarin ze haar wanhoop uitte. Een vreselijke jeugd en heel veel therapeuten later, wist ze zich geen raad meer. Haar leven was een hel en ze kwam er niet meer uit.

De koning nodigde haar uit op zijn kasteel en hoorde haar verhaal aan. Hij was diep geroerd en geëmotioneerd. Het enige wat hij had gezegd, vertelde hij in een documentaire hierover, was: “het is niet jouw schuld wat er gebeurd is.” Dit was voor het meisje het keerpunt in haar leven. Ze kon zichzelf weer hervinden en haar leven hervatten. Sindsdien ontvangt de koning regelmatig getraumatiseerde kinderen en leeft met hen mee en probeert hen te steunen. Is dit mooi of niet? Een soort sprookje waarin de koning als almachtige en liefhebbende vader des vaderlands optreedt.

Ik denk dat dit een geweldige doorbraak is in de functie van koning en in het gebruik van algemeen erkende autoriteit bij het helpen van beschadigde mensen. Ooit waren het medicijnmannen, wijzen, stamoudsten, goeroes, priesters en matriarchen die mensen konden genezen door handopleggen, absolutie verlenen en uitdrijven van kwade energieën. En nu kan de koning dat. En natuurlijk kan hij dat! Zo lang we opkijken tegen boven ons gestelden kunnen deze ons genezen. Niet alleen de koning kan dat, maar ook popsterren en acteurs.

En veel dokters gebruiken deze kracht ook. Als je dokter je vertelt dat je gezond bent, voel je je toch ook gelijk een stuk beter? En denk niet dat ik de draak steek met de Noorse koning. De man is een held. Hij kan zijn functie gebruiken om werkelijk goede dingen voor zijn onderdanen te doen. Zolang hij de goede balans houdt tussen sprookjesachtige almacht en benaderbaarheid zal zijn genezende werking een stuk sterker zijn dan die van alle pillen en therapeuten bij elkaar.

Dus Willem Alexander en Maxima?