Nieuw perspectief

Het lijkt soms alsof de wereld al een jaar stilstaat. Er gebeurt niets. We herinneren ons hoe ons leven was vóór Corona en hebben het gevoel dat we daarna niet meer echt geleefd hebben. Niet naar het werk, niet op vakantie, geen feestjes, niet naar de bioscoop of het museum. Geen festivals, geen eindexamen, geen sport.

Toch is er veel gebeurd in de wereld. Miljoenen mensen zijn ziek geweest door Corona en de meesten zijn weer beter geworden. Vaccins zijn ontwikkeld en worden uitgedeeld. De USA heeft een andere president gekregen. In Rusland durven mensen voor het eerst sinds lange tijd te demonstreren voor de mensenrechten. Dat is allemaal niet niets.

Binnen in onszelf zijn ook dingen veranderd. We hebben leren leven met beperkingen die we eerder niet hadden. We hebben nagedacht over de waarde van het leven. Over solidariteit met mensen die ziek zijn of nog veel meer lijden onder de pandemie dan wij. Waarschijnlijker zijn we beter geworden in het relativeren van dingen. Een bezoekje van één iemand op je verjaardag is iets waardevols gebleken, ook al zaten er vorig jaar twaalf mensen. Een weekend schaatsen op natuurijs bleek een fantastische belevenis, mooier dan die reis naar Australië twee jaar geleden. Het afhalen van een kop warme koffie geeft soms een ongekend geluksgevoel. Dat is allemaal niet niets.

We zijn een jaar ouder en we zijn een jaar wijzer. En met de dooi komt het nieuwe voorjaar in het verschiet. De zon die aan warmte wint en knoppen die openbarsten. En we weten dat de pandemie voorbij zal gaan en we hebben veel geleerd dit jaar.

Afbeelding van Luisella Planeta Leoni via Pixabay