Ik vertrek, of niet?

Wie droomt er af en toe niet van de boel de boel laten en te vertrekken. Naar een exotisch oord, naar de zon, of juist een woest en wild Alaska. Of misschien op een zeilboot de wereld rond?

Ach, hele TV-zenders zijn gewijd aan deze behoefte tot ontsnappen aan de dagelijkse sleur, de tirannie van werk, regels en wie weet familie? Het ultieme veranderen.nu zag ik op TV bij ‘Grand designs’. Vroeger over mensen die hun eigen huis bouwden in Engeland, nu een reeks over mensen die dat op de meest afgelegen plekken van deze aarde doen. Met drie jonge kinderen naar een onbewoond eiland in de Stille Zuidzee. De moed – of is het gekte – van deze mensen spreekt me altijd aan.

Zelf heb ik het ook geprobeerd, eerst een klein huisje op het platteland van Spanje (tot de economische crises de inbrekers tot steeds grotere activiteiten aanspoorden en we elke keer het interieur opnieuw konden aanschaffen) en sinds een paar jaar een huis op het platteland in Zweden. En daar beleven we dan zelf een beetje een geciviliseerde kruising tussen ‘ik vertrek’, ‘Alaska: the last frontier’ en ‘Utopia’.

Ach ja, in onze dromen zijn de veranderingen altijd een stuk groter dan in onze werkelijkheid. Behalve dan die enkele dromers die hun droom laten uitkomen. En met dit weer is een exotisch eiland in de Stille Zuidzee wel zeer aanlokkelijk.

Waar zou jij naar toe willen vertrekken (en waarom doe je het niet?). Schreef Elsschot al niet:

“want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.”

Het huwelijk. Uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960).